07 Kinesiotaping – sekret plastrowania

Plastrowanie dynamiczne oraz materiał tworzący lecznicze taśmy opracował w latach 70. ubiegłego wieku Japończyk, doktor Kenzo Kase. Połączył w ten sposób oddziaływanie metod fizycznych ze stymulacją naturalnych procesów naprawczych i leczniczych zachodzących w organizmie. Zamierzeniem twórcy kinesiotapingu było opracowanie metody terapeutycznej, która przynosiłaby pacjentowi korzyści w trybie ciągłym a nie tyko w czasie, kiedy odbywa się fizjoterapia.

Tak powstały taśmy kinesiotaping (taping – tak z języka angielskiego nazywa się plastrowanie, kinesiology to nauka o ruchu). Wykonane są z bawełny i kleju akrylowego, mają ciężar i grubość zbliżone do tych samych właściwości skóry. Są antyalergiczne, przepuszczają powietrze i nie krępują ruchów. Nalepione na skórę mogą działać wielokierunkowo:

• likwidować lub zmniejszać ból (plastry przeciwbólowe) – badania potwierdzają, że działają pozytywnie nawet w przypadku ostrego, silnego bólu pooperacyjnego, eliminując konieczność stosowania środków przeciwbólowych;
• regulować napięcie mięśniowe, a przez to wpływać na ich siłę działania i zakres ruchu;
• chronić przed urazami;
• likwidować lub redukować obrzęki;
• umożliwiać uprawianie sportu w sytuacji, kiedy potencjał mięśni, wiązadeł i stawów jest ograniczony chorobą lub pozostałościami po urazie;
• wspomagać terapię usprawniającą układ ruchu (działają podobnie jak plastry rozgrzewające).

Z powodu tak szerokiego spektrum terapeutycznego, plastry wykorzystywane są obecnie w wielu dziedzinach medycyny: neurologii, ortopedii, ginekologii, pediatrii, onkologii. W ortopedii stosowane są w takich schorzeniach jak m.in.:

• urazy kolana
• urazy kręgosłupa
• uraz stawu skokowego
• zerwane więzadła kolana lub inna kontuzja kolana
• kontuzja barku
• uszkodzone wiązadło krzyżowe.

Plastry działają zbawiennie na układ mięśniowy człowieka, wymuszają prawidłową postawę i sprawdzają się przy korekcji istniejących już wad postawy.

Plastry Kinesiotaping – jak naklejać i jak działają?

Na ciało naklejane mogą być taśmy mniej lub bardziej rozciągliwe – zależnie od wskazań. Nie można ich przyklejać w sposób przypadkowy, ponieważ nie spełnią swojej roli a nawet mogą zaburzyć prawidłową biomechanikę elementów układu ruchu. Muszą być nakładane na skórę w ściśle określonych miejscach i w ściśle określony sposób. Najlepiej, jeśli plastry przykleja przeszkolony fizjoterapeuta – wtedy prawdopodobieństwo, że perfekcyjnie spełnią swoje zadanie, wynosi 100%.

08 — Punkty spustowe (trigger points)

1. Czym są punkty spustowe?

Punkty spustowe (ang. trigger points) mięśniowo-powięziowe to nadwrażliwe miejsca zlokalizowane w obrębie brzuśca mięśnia szkieletowego lub powięzi. Występują zwykle w nadmiernie napiętym paśmie włókien mięśniowych jako wyczuwalne palpacyjnie zgrubienie, które pod wpływem kompresji wywołuje ból charakteryzujący się promieniowaniem lub rzutowaniem w inne miejsce. Punkty spustowe często pojawiają się w mięśniach chronicznie przeciążonych, a czynnikiem sprzyjającym ich powstawaniu jest również stres emocjonalny. Mogą zmniejszać elastyczność mięśni, co za tym idzie – ograniczać zakres ruchomości w stawach oraz osłabiać mięśnie.

2. Punkty spustowe – rodzaje

Punkty spustowe nie są jednolitą grupą, gdyż dzieli się je na wiele różnych rodzajów. Są to:

• aktywne punkty spustowe – powodujące samoistne dolegliwości bólowe. Są bardzo wrażliwe w czasie palpacji, a podczas kompresji wywołują charakterystyczne dla siebie wzorce bólu promieniującego lub rzutowanego. Zmniejszają elastyczność mięśni i powodują ich osłabienie. Ponadto mogą wzbudzać lokalne drżenia mięśniowe;
• utajone punkty spustowe – nie powodują samoistnych objawów bólowych, lecz pod wpływem nacisku wywołują dolegliwości lokalne oraz rzutowane lub promieniujące. Dodatkowo mogą stać się punktami aktywnymi lub powstać z punktów aktywnych. Zmniejszają elastyczność mięśni i powodują ich osłabienie;
• satelitarne punkty spustowe – mogą powstać w obrębie tego samego mięśnia, w którym obecny jest pierwotny (główny) punkt spustowy, mogą także występować w innych mięśniach związanych z obszarem rzutowania pierwotnego punktu spustowego. Zwykle ulegają dezaktywacji po zlikwidowaniu pierwotnego punktu spustowego.
• embrionalne punkty spustowe – wrażliwy palpacyjnie punkt w obrębie mięśnia szkieletowego lub powięzi, który nie daje dolegliwości rzutowanych ani promieniujących może stanowić tzw. punkt spustowy embrionalny. Pod wpływem dalszych obciążeń może przerodzić się on w utajony, a następnie aktywny punkt spustowy;
• centralne punkty spustowe – zlokalizowane w środkowej części brzuśca mięśniowego, w okolicy zakończenia nerwowego;
• obwodowe punkty spustowe – znajdują się w obrębie przejścia mięśniowo-ścięgnistego lub przyczepu. Mogą wywoływać entezopatię (zmiany chorobowe przyczepu ścięgnistego).

3. Proces powstawania punktów spustowych

Na początku musi dojść do podrażnienia tkanki mięśniowej – np. na skutek przeciążenia, naciągnięcia, uderzenia, schłodzenia, mikrourazów. W efekcie tego następuje uwalnianie drażniących związków chemicznych (w efekcie podrażnienia), m.in. substancji neurowazoaktywnych i zwiększenie wrażliwości zakończeń nerwowych na skutek działania substancji drażniących.

Następnie ma miejsce obrzęk naczyń krwionośnych i zwiększenie ich przepuszczalności, co prowadzi do obrzmienia okolicznych tkanek. Nacisk obrzmiałych tkanek na pobliskie naczynia kapilarne, powodujący lokalne niedokrwienie, co za tym idzie – niedotlenienie tkanek i upośledzenie ich funkcji.

Wzrost wydzielania substancji drażniących i uwrażliwienie receptorów bólowych powoduje progres odczuwanych dolegliwości aż do dokuczliwego bólu. Z kolei zwiększona aktywność układu współczulnego powoduje uwalnianie innych substancji, m.in. noradrenaliny. Nadwrażliwe zakończenia nerwowe odbierają to jako dodatkowy bodziec i przekazują informację o większym bólu.

4. Diagnostyka punktów spustowych

Punkty spustowe aktywne lub utajone występują niemal u każdego, włączając osoby młode. W efekcie, aby odnaleźć punkt spustowy należy w pierwszej kolejności zlokalizować nadmiernie napięte pasmo włókien mięśniowych. Wykonywanie ruchów z naciskiem w poprzek takiego pasma powinno doprowadzić do ustalenia, który obszar jest najbardziej wrażliwy i w nim ściślej poszukiwać zgrubienia, które pod wpływem kompresji wywoła ból promieniujący lub rzutowany. Jeżeli miejsce wrażliwe nie daje takich dolegliwości, mówimy wtedy o punkcie maksymalnie bolesnym, jednak nie jest to poszukiwane.

Punkty spustowe aktywne lub utajone występują niemal u każdego, włączając osoby młode. W efekcie, aby odnaleźć punkt spustowy należy w pierwszej kolejności zlokalizować nadmiernie napięte pasmo włókien mięśniowych. Wykonywanie ruchów z naciskiem w poprzek takiego pasma powinno doprowadzić do ustalenia, który obszar jest najbardziej wrażliwy i w nim ściślej poszukiwać zgrubienia, które pod wpływem kompresji wywoła ból promieniujący lub rzutowany. Jeżeli miejsce wrażliwe nie daje takich dolegliwości, mówimy wtedy o punkcie maksymalnie bolesnym, jednak nie jest to poszukiwane miejsce.

1. 9. Jest możliwość wykupienie voucher na masaże z 20 procentowym rabatem na  wiele na  wybrane  masaże lub zabiegi .Nabycie  vouchera na masaże płaci  sie  tylko  za iloeść  masaży jednorazowo kwotę można   też  na  prezent osobie  bliszej  koledze czy  koleżance  czy  komuś  bliskiemu.

2 Borowina w Masażu.

Borowina to rodzaj torfu przetworzonego przez bakterie. To skała osadowa, która powstaje z butwiejących roślin w wilgotnych warunkach. Borowina jest znana i ceniona od wieków. Wykorzystuje się ją do łagodzenia wielu dolegliwości. Wspiera leczenie stawów, mięśni i kości, a także chorób kobiecych. Stosowana w kosmetyce poprawia wygląd skóry i włosów. Co warto wiedzieć?

1. Co to jest borowina?

Borowina jest biologicznie czynnym rodzajem torfu o specyficznych właściwościach fizykochemicznych. To nieodwodniony torf, który powstaje w wyniku naturalnych, długotrwałych procesów biologicznych i geologicznych przy udziale mikroorganizmów i wody przy niewielkim dostępie powietrza.